Πριν από έναν περίπου μήνα εμφανίστηκαν ΑΝΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ταμπέλες στις παρυφές του κεδροδάσους του Αλυκού με σήμανση ότι απαγορεύεται η κατασκήνωση και η φωτιά. Δυο περίπου βδομάδες αργότερα, ξεκίνησαν επιθέσεις σε επισκέπτες της περιοχής του Αλυκού από άγνωστους οι οποίοι πετάνε πέτρες, ακόμα και τσιμεντόλιθους, στο όχημα όποιου θέλει να μείνει το βράδι στο δασάκι. Μέχρι τώρα έχουν σημειωθεί τέσσερα περιστατικά επιθέσεων. Άγνωστοι τραμπούκοι έφτασαν σε σημείο να θέτουν σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα ανθρώπων που έρχονται εδώ και δεκαετίες στη Νάξο και αγαπούν το Αλυκό.
Επιπλέον στις 5/5/2011 το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού έστειλε έγγραφο προς το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και την Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας όπου γράφει: “…η ελεύθερη κατασκήνωση σαν φαινόμενο πέραν των άλλων προσβάλλει την αισθητική του χώρου, υποβαθμίζει το φυσικό περιβάλλον, εγκυμονεί κινδύνους πυρκαγιών και δημόσιας υγείας…” παρατηρούμε ότι στην εποχή του μνημονίου, που η φτώχεια χτυπά όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του κόσμου, η απαγόρευση της κατασκήνωσης σημαίνει τον αποκλεισμό των χαμηλών στρωμάτων από κάθε δυνατότητα διαφυγής.
Δεν ενόχλησαν το ευαίσθητο υπουργείο Πολιτισμού οι βίλες που ξεφυτρώνουν παντού, δεν ασχολείται το υπουργείο με τους αρχαιολογικούς χώρους που παραμένουν κλειστοί και μη επισκέψιμοι ελλείψει εργαζόμενων, αλλά υπεισέρχεται χωρίς καμία αρμοδιότητα και στα χωράφια της περιβαλλοντικής προστασίας!
Κατ’ αρχάς είναι φανερό στη Νάξο ότι βασικοί υπεύθυνοι για τα μεγάλα και μικρά περιβαλλοντικά εγκλήματα που διαπράττονται καθημερινά και την κακοποίηση του τοπίου είναι τόσο οι τοπικές αρχές (δήμος, πολεοδομία κλπ) όσο και ιδιώτες και επιχειρηματίες, οι οποίοι λειτουργούν με κριτήριο την εκμετάλλευση του χώρου με μόνο σκοπό την αποκομιδή κέρδους.
Η επέλαση της άναρχης δόμησης με προεξάρχουσα την παραθεριστική κατοικία στην παράκτια ζώνη, τα μπαζώματα ρεμάτων και παραλιών και η διάνοιξη δρόμων, η καταστροφή του δασυλλίου πεύκων στο σημερινό Λύκειο, η επικείμενη εγκατάσταση ανεμογεννητριών σε περιοχές Natura, η έλλειψη διαχείρισης απορριμμάτων, το αεροδρόμιο δίπλα στον υγρότοπο μεγάλης ορνιθολογικής σημασίας, οι καταλήψεις παραλιών από ιδιώτες με ομπρέλες και ξαπλώστρες, οι καταπατήσεις δημόσιων εκτάσεων (ακόμα και μέσα στο κεδροδάσος του Αλυκού) καθώς και το χουντικό σκάνδαλο της ανέγερσης του ανολοκλήρωτου ξενοδοχειακού συγκροτήματος στα νότια του δάσους είναι αποτέλεσμα της διαπλοκής τοπικών φορέων εξουσίας και ιδιωτικών συμφερόντων.
Στις μέρες μας η φύση και το περιβάλλον αντιμετωπίζονται αποκλειστικά σαν πεδίο εκμετάλλευσης. Ειδικά αυτή την εποχή του μεσοπρόθεσμου και του εφαρμοστικού νόμου που ψήφισαν οι βουλευτές (εν μέσω πολέμου γύρω από τη βουλή), η φύση και οι ελεύθεροι χώροι παραδίδονται απροσχημάτιστα βορά στους ιδιώτες και τα επενδυτικά συμφέροντα. Η φύση σαν δημόσιο αγαθό και η απρόσκοπτη πρόσβαση στο περιβάλλον θα γίνουν παρελθόν αν τους το επιτρέψουμε.
Από τη δεκαετία του 60 και μετά πολλοί μνηστήρες εποφθαλμιούσαν το Αλυκό και εγείρανε αξιώσεις ιδιοκτησίας, όπως η εταιρεία που κατασκεύασε το ερειπωμένο πια ξενοδοχείο (οι καταπατητές συνεργάτες της ήταν άνθρωποι του χουντικού καθεστώτος) και εφοπλιστές που ήθελαν να επενδύσουν με την κατασκευή μεγάλων ξενοδοχειακών και τουριστικών μονάδων. Το 2004 βγήκε η τελική δικαστική απόφαση ότι το δάσος του Αλυκού είναι δημόσια περιουσία.
Όμως οι περιβαλλοντικοί κίνδυνοι δεν εκλείπουν. Τα σχέδια που θέλουν να μετατρέψουν το δάσος σε πάρκο αστικού τύπου, οι προτάσεις για την αξιοποίηση των ερειπίων, η βόσκηση σε τμήμα της περιοχής, το κόψιμο δέντρων κατά περιόδους, η εισβολή οχημάτων μέσα στο δασύλλιο που κονιορτοποιούν τη βλάστηση και το ριζικό σύστημα των κέδρων, οι καταπατήσεις και η δόμηση εμφανώς μέσα στο οικοσύστημα, η απόρριψη μπάζων, οι αμμοληψίες, η απουσία πυροπροστασίας απειλούν το Αλυκό ή αλλάζουν το χαρακτήρα του.
Στον αντίποδα, οι κατασκηνωτές στην μεγάλη πλειοψηφία τους –αν και υπάρχουν εξαιρέσεις- συμβάλλουν στην προστασία του δάσους αφού μαζεύουν τα σκουπίδια και αποτρέπουν όσους εισβάλλουν με τα οχήματά τους. Επιπλέον ο νόμος που απαγορεύει την ελεύθερη κατασκήνωση αμφισβητείται σαν αντισυνταγματικός αφού περιορίζει στοιχειώδεις ατομικές ελευθερίες. Και ειδικά σε μια περίοδο που η φτώχεια εξαπλώνεται όλο και περισσότερο αυτό το νομοθέτημα δεν έχει καμία τύχη στην πράξη.
Σχετικά με την προστασία της περιοχής η ΠΕΚΙΝ προτείνει
- Να απαγορευτεί η δόμηση στο δάσος έμπρακτα
- Να καταργηθεί η βόσκηση σε όλο το δάσος
- Να εκδοθεί πληροφοριακό φυλλάδιο που θα ενημερώνει για την οικολογική και αισθητική αξία των αμμοθινών και του δάσους ώστε να διαμορφωθεί μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα στους επισκέπτες.
- Την εγκατάσταση πυροσβεστικών κρουνών στην περιοχή
- Να εξαιρεθούν οι παραλίες της περιοχής από την ενοικίαση και να μην τοποθετούνται ομπρέλλες και ξαπλώστρες που αλλοιώνουν το χαρακτήρα της περιοχής και διαταράσσουν το φυσικό κάλλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου